Stilstaan

Eind 2013, begin 2014,

was ik na ingrijpende veranderingen in mijn leven

heel erg zoekend naar nieuwe invulling,

nieuwe vervulling, nieuwe tevredenheid.

Het zorgde toen alvast voor de geboorte van deze blog.

Die gedurende die 5 jaar  slechts zeer summier gevuld raakte,
maar me toch nu en dan de noodzakelijke uitlaatklep bezorgde,
wat ook het doel & bestaansreden was.

Na die 5 jaren en op de laatste dag van 2018
maak ik graag weer eens de balans op.

Net als toen voelde ik me opnieuw op zoek.

Ik stond een gans jaar op los zand,

zonder houvast, zwalpend.

Met tegelijk de 24/24, 7/7 zorg over 3 kinderen,

die steun zoeken bij en afhankelijk zijn van
iemand die zich zelf nog al te vaak wankel voelde.

wankel evenwicht in Normandië

Een verantwoordelijkheid die me dwong om actie te ondernemen
om stabiliteit te kunnen bieden.
Ik worstelde zo bijvoorbeeld te hard met spijt en schuldgevoelens,
om zelf die sterke rots te kunnen zijn voor hen.

-click to play-

 En net als 5 jaar geleden,

leken de oplossingen vanzelf naar me toe te komen.

Ze lagen er wellicht altijd al te wachten, onopgemerkt,

maar enkel wie zoekt, die vindt,

natuurlijk.

 naar balans zoeken in Ibiza

Zelfcompassie, meditatie en affirmaties bleken de toverwoorden.

Maar wat echt bij me resoneerde

en me helemaal bood wat ik zocht,

waren de tools van lifecoaches Paulien en Barbara.

Beiden baseren hun methodes op 'de kracht van gedachten'.

Zoals wel meer doen en zoals je ook terug kan vinden in 

boeken over The Secret, De Wet van de Aantrekking etc.

Maar bij hen vond ik een totaalplaatje dat klopte.

Beeld, woord, geluid, inhoud,

alles sloot naadloos aan en raakte me

met schoonheid en puurheid.

Ik ben dankbaar voor de stappen
die ik het voorbije jaar kon zetten met hun hulp.

Ik kon me emotioneel vrijmaken van het zwaar wegende schuldgevoel,
wat ik eerder enkel rationeel van me af kon praten.

Ik hield op met vergeving te vragen 

(in interne monologen, in dromen, op het kerkhof),
die toch nooit kon komen

en ik leerde iets veel krachtigers:
mezelf en hem vergeven.

genieten van het licht in Cadzand

Het was een openbaring en een bevrijding.
Ik zag weer klaarder, helderder.

2018 bracht me zo veel,

nieuwe inzichten,

nieuwe ideeën, 

nieuwe manieren om om te gaan met verlies, pijn & verdriet,

met onbegrip van mensen die niet beter weten,

met de tegenslagen en stormen die nu eenmaal gepaard gaan met leven.

Rotterdam
op weg naar nieuw geluk

Gelijk wat 2019 ons brengt,

ik voel me er klaar voor.

Mijn wens voor jou is:

ik hoop jij ook.

-click to play-

Forever 45

Op de vooravond van je verjaardag

zouden we nu normaal een glaasje heffen

maar jij koos forever 45

en je verjaardagskaarsjes blijven voor altijd uit.

We zijn dan maar een lichtje komen brengen vandaag,

eentje dat zon nodig heeft

om er voor jou te kunnen zijn

in het donker.

-click to play-

Ok, ok, ik weet het wel,

deze slepende, donkere stonermuziek is niet echt jouw soort metal,

als onvervalste trasher,

maar je zou me mijn keuze wel vergeven,

bands van eigen bodem van dat kaliber

kon je wel appreciëren.

En de symboliek in hun teksten

is van een pijnlijk gepaste schoonheid:

geboorte en dood, licht en duisternis, spijt en offer.

Over 3 weken

is er trouwens nog een feestje,

jouw jaarlijks festijn samen met je crew,

die er nu ook verder alleen voor moest gaan.

En dan krijg je wèl helemaal jouw muziek.

De kinderen kijken er al naar uit,

Jari mocht sowieso altijd de hele dag mee met jou,

Nika en Tibe zullen er wellicht onwennig hun ogen uitkijken,

maar zich ook verbonden voelen met jou.

8 maanden moeten ze nu al zonder papa verder leven,

en zijn ze alle 3 al eens jarig geweest,

terwijl jouw leef-tijd op is.

En al 8 maanden blijven we

heen en weer geslingerd

            tussen boosheid en schuldgevoel

            blijven wij achter

            verdrietig

            vertwijfeld

            Onze kansen met jou

            verkeken

voorgoed

            Het waarom van jouw weggaan

            nooit uitgelegd

            Ons hart verscheurd

            door gemengde gevoelens

Misschien

dat wij op een goede dag

            mogen begrijpen

            onze adem hervinden

            onze blik verruimen

            ons leven hernemen

            in de troostende gedachte

            dat jij vrede hebt gevonden

            het verband kunt zien

            en jouw plaats daarin

            Niet weg te denken

            niet te vergeten

            niet te vernietigen

            door niets en niemand

Ik denk dat we het desondanks goed doen met ons 4'tjes,

hechter en sterker verbonden dan ooit.

En met zin in het leven,

leef-tijd zonder,

leef-tijd om graag te zien,

leef-tijd om bij te leren,

leef-tijd om te groeien,

leef-tijd om te geven,

leef-tijd om te ontvangen.

  

Here's to 2017

De laatste uren van 2017 tikken weg

op het ritme van de Tijdloze,

vol melancholie en weemoed.

Een jaar voorbij.

Heel erg bewogen, 

zeer ingrijpend,

onvergetelijk.

Het was een jaar waarin ik veel leerde,

ook dingen die ik niet had willen leren.

Het was een jaar van loslaten.

Van illusies en dromen opgeven.

Een jaar van allereerste

en allerlaatste keren.

Een jaar van gekwetst zijn,

verdriet,

tranen,

donkerte,

spijt,

eenzaamheid.

Het zijn vreemde dagen, 

deze "feestdagen", 

want ze voelen zo dubbel.

Ze mogen eigenlijk zo snel mogelijk voorbij zijn, 

eerlijk gezegd, 

ik kijk liever vooruit,

naar lichtpuntjes

en hopelijk zorgelozer dagen.

Desondanks alles,

voel ik ook dankbaarheid,

voor alle moois dat er ook was in 2017

en het geluk dat we hadden

met zoveel zorg en warmte en vriendschap en liefde om ons heen

en mensen

die ons op de been hielden en houden.

Want het was ook een jaar van helen,

balanceren,

hopen,

koesteren,

nieuwe dromen dromen.

Méér van dat

wens ik onszelf

en al wie we liefhebben

dan ook toe

voor 2018.

-click to play-

Het zwaarste afscheid

Jurgen (met of zonder umlaut, je wist het zelf feitelijk niet goed), 

Cannie, Cannibel, Cannibellabimba, Zoetie, Yapi,
Yapi Yapo, Dzjors, peter Jurgen, nonkel Jurgen, papa.

Allemaal namen voor jou.

Allemaal verschillende Jurgens.

Misschien ben ik wel de enige die ze allemaal heeft gezien?

Jouw vrolijke, zachtaardige, geduldige kant 

leerde ik kennen toen ik een meisje van 20 was, 

nadat je mij als een jong hondje volgde 

& de vonk oversloeg op een fuif van de Scouts, 

waar ik was naartoe gegaan met de Chiroleiding. 

Ik liet me inpakken door je vermogen tot ‘dolce far niente’ 

en je voorkeur om te genieten van het leven, 

van de muziekscene, 

je band Infanticide, 

de optredens en festivals waar we naartoe gingen, 

het uitgaan tot in de vroege uurtjes, 

den Elvis, de Sterre, den Antaeus, Hoppies, 

samen naar de cinema gaan en daar alle films na elkaar zien tot middernacht, 

zomaar een lekker taartje halen, 

alle Friends-afleveringen van buiten leren, 

uit eten gaan, 

videofilms huren en pizza of Chinees afhalen op very, very lazy Sundays, 

samen meezingen in de auto met de mixed tapes die je voor me maakte 

met de muziek die je me wilde leren kennen,…

Jij nam mij toen op sleeptouw en ik ging graag met je mee.

We hadden een prachtig en zot trouwfeest, anders dan anders, 

waaraan we steeds weer met plezier terugdachten 

en waarvan we de foto’s keer op keer bekeken. 

We hebben elkaar graag gezien.

Echter, de laatste jaren lukte het ons niet meer. 

Het voelde voor mij alsof je verdween, stil stond, achter bleef. 

Je nam me niet alleen niet meer mee op sleeptouw, 

maar stribbelde tegen telkens ik jou vooruit wou sleuren. 

We raakten mekaar kwijt. 

Daardoor stortten we ons elk meer en meer op onze eigen dingen. 

We leefden verder samen, maar steeds meer naast elkaar.

Ook bij mijn familie kon je altijd terecht. 

Je was er ook altijd graag bij, maar hield je afzijdig 

en was ook voor hen moeilijk te bereiken.

We probeerden het samen opnieuw en opnieuw, 

tot de veer uiteindelijk brak.

Je liet me echter duidelijk  verstaan dat je me niet wou of kon loslaten, 

ik probeerde je te helpen op mijn onvolmaakte manier, 

maar slaagde er niet meer in tot jou door te dringen, 

je duidelijk te maken dat het op was 

en dat we elkaar nieuw geluk dienden te gunnen.

Ondanks wat er daarna gebeurde, 

zie ik onze prachtige kinderen als de bewijzen 

en de getuigen van 23 jaren samen, 

23 jaar met ook vele mooie herinneringen. 

Ik zal jouw liefde voor hen koesteren 

en hen steeds daaraan helpen herinneren. 

Je was een liefhebbende, knuffelende papa e

n ik beloof jou ervoor te zorgen dat ze dat nooit zullen vergeten.

Het waren niet je allerlaatste woorden, 

maar het zijn wel degene die je me naliet 

en die ik me levenslang wens te herinneren: 

“Dit hoeft niet langer. Doe dat goed aub.”

Lieve, lieve familie, vrienden en kennissen van ons, 

van mij, van Jurgen en van de kinderen, 

help ons dat samen verder goed te doen, 

zoals het Jurgens wens was.

- click to play -

Wie een CDrom wenst met Jurgens top 10 Aller Tijden & de muziek van zijn uitvaart:
dat kan via deze Google Form

Vaarwel

Je hebt volgehouden zolang je kon.

Je wou vorig jaar al niet meer blijven, wilde met hem mee.

Je treurde zo, 

maar de onmetelijke liefde en zorg van je kinderen

hield je nog een hele poos hier.

Je hebt volgehouden zolang je kon.

Tot iedereen nog 1 keer terug kon komen naar het warme nest

en voor de laatste keer je zachte handen kon strelen. 

Voor de laatste keer kon glimlachen om je woorden.

Jouw warme nest waar ook ik altijd heen kon toen ik klein was.

Na school, tijdens logeerpartijtjes, met griepjes.

Met kleine en grote verdrietjes.

Met oeitjes en aitjes.

Kom hier, Kordulla'tje, dat ik je opraap.

Maar nu moeten we onszelf oprapen.

Want je bent vertrokken, je was er klaar voor en het licht is uit.

Het licht van mijn jeugd,

het licht van je speelsheid.

Je plagerijtjes, je geniepigheidjes, je koketterie.

Vaarwel oma Bosmolens.

Je leeft hier voort, 

samen met oma Izegem, 

in mijn hart, in mijn gedachten, in mijn blog.

Thessalonikihihi

Alweer 6 maand blogstilte doorbreken, 

hoe kan ik dat beter doen dan met een reisverslagje.

Nadat vorig jaar door omstandigheden

Milaan zonder mij verkend diende te worden,

besloten we nu weer een andere bestemming te kiezen

voor onze jaarlijkse girls only.

Hoewel ik slechts voor de grap Thessaloniki opperde,

terwijl ik mikte op Praag of Berlijn,

moet ik achteraf gezien grif toegeven

dat die keuze zeer geslaagd bleek.

Nee, deze keer geen reisleidster op speed met een strak reisschema
(yep, ikke dus),
geen uren van de ene bezienswaardigheid naar

de andere toeristische attractie jakkeren,
geen sturm und drang om elke steen ondersteboven te keren.


Wel lange, lome ochtenden in een prachtig dakappartement
met fantastisch terras rondom.

- click to play -

Wel kilometers kuieren langs de Egeïsche Zee,
langs de eindeloze boulevard die ons nooit verveelde.

Wel genieten in de vele trendy urban foodstores, cafés en resto's,
van mezze & ouzo,
al had dat laatste wel wat oefening nodig...

Om toch niet alléén maar te luieren en kuieren,
vinkten we toch een paar must sees af
op de 2 pagina's die Lonely Planet besteedt
aan de 2de grootste stad van Griekenland.

Conclusie 1: in Greece there is still nooooo problem,
en gaat het openbaar vervoer
spontaan staken elke keer ik er voet aan land zet.

Conclusie 2: meisjes, die selfies lukken ons nog steeds van geen kanten,
let's try again soon.

Another Russian romance

Na die eerste Rus had ik er nog niet genoeg van.

Er mocht nog eentje het huis binnen,

maar dan wel een slagske kleiner
en een tikje sjieker.



Deze heeft meer fancy allures,
ik zie er zó een tsarina 
ijsprinsesserig in zitten wezen,
hoog tronend op haar trojka,
die door de glinsterende sneeuw glijdt,
onder het licht van een zilveren maan.



Helemaal het foute seizoen natuurlijk
voor zo'n wollig bling-bling ding,
maar een romance, dat laat zich niet zo makkelijk dirigeren.

- click to play -

 

Good things come to those who wait,
want een antieke zilverkleurige sierspeld
waaide zomaar mijn kant op,
zoals ik eerder al hoopte.

Nu op het gemak verder afwachten
tot er een grotere in mijn schoot valt,
al doet dit kleinood ook goed zijn best om de boel tesamen te houden.

De wol is een combinatie van een zilvergrijs mohair met glansdraad in,
bolletjes die me geschonken werden, geen idee dus van merk of prijs,
zwarte Sparkle van de Zeeman,
en het grijs-zwart verloopgaren Fenna van de Wibra,
ook al met een zilverdraadje doorheen.

Het patroon is een variant op de vorige,
hier terug te vinden
en met enig geduld en moed,
best wel te ontcijferen en vlot hakend.

Ik haakte met haaknaald 6, zodat hij mooi soepel valt,
een must gezien de zilverdraadjes
de sjaal snel te stroef en prikkend zouden maken.

Met mijn mooie Rus... ;-)

Oh, en wie mijn andere liefde - de muziek -
wil ontmoeten, 't is 't moment:
zaterdag 23 april om 20u speel ik met
de Koninklijke Harmonie der Congregatie Izegem
ons Lenteconcert in het Auditorium.

We zullen er met veel passie en pathetiek
de oude Russische Romances
zo melancholisch mogelijk laten klinken.